Een moderne kwaal: Interauriculaire Synapsdeficiëntie, ofwel IASDD

Onderstaande column was bestemd voor het Kenniscafé in De Balie van november, met als onderwerp vaccinatie

Ik wil met u een ernstige aandoening bespreken waar vanavond wel woorden aan zijn gewijd, maar zonder dat het beestje concreet bij de naam is genoemd. Wij moeten het eens hebben over IASDD, een besmettelijke cerebrale aandoening die volgens de laatste epidemiologische gegevens vooral in de Nederlandse bakfietswijken om zich heen grijpt. IASDD, het is een Engelse afkor  ting, staat voor Inter Auricular Synaps Deficiency Disorder, in het Nederlands ook wel simpelweg Interauriculaire Synapsdeficiëntie genoemd, toepasselijk afgekort tot IS.

Het gaat om een meme, dat wil zeggen dat het om een zichzelf reproducerend cultureel verschijnsel gaat, maar dan één waarbij de hersenen aantoonbare schade oplopen en fysiek worden aangetast, zodat sprake is van een culturo-somatische aandoening.

Laten we eerst de term, die zich taalkundig voordoet als een moeilijk lemma uit de DSM-V, eens analyseren. Inter Auricular Synaps Deficiency Disorder dus. Interauriculair betekent dat het centrum van aantasting zich tussen de oren bevindt. Dat is één. Synapsdeficiëntie betekent dat sprake is van een deficiëntie, een gebrek dus, aan synapsen. Synapsen zijn de verbindingen tussen zenuwcellen, en de miljoenen zenuwcellen in ons brein bezitten tezamen miljarden synapsen om het cerebrale netwerk te laten functioneren. Bij een toenemend tekort aan synapsen gaat de werking van het brein snel achteruit.

Er zijn mensen met een oligosynaptisch brein – zij bezitten weinig synapsen en bijgevolg een beperkt denkraam. Er zijn zelfs mensen die een mono- of zelfs asynaptisch brein lijken te bezitten. Zij zijn iedere vorm van denkvermogen kwijtgeraakt en functioneren slechts op de reflexen die de ruggenmerg nog kan voortbrengen. Daardoor kunnen eenvoudige handelingen als wandelen, fietsen, televisiekijken, kinderen-naar-school-brengen en appen toch nog mogelijk zijn.

De aandoening is klinisch eenvoudig aantoonbaar met een CT-scan – u ziet hier een recent geconstateerd voorbeeld geprojecteerd van zo’n deficiënt brein. Meestal moeten we het helaas doen met de in het vrije veld waargenomen symptomen zonder dat een eenduidige diagnose is gesteld. Het voldoet echter wel.

Een ernstige vorm van Interauriculaire Synapsdeficiëntie is de laatste jaren in opkomst in Nederlandse wijken waar een giftige combinatie van Facebookverslaving, orthodox Rudolfsteinerisme, bakfietsbezit en per ongeluk aangewaaide hoogopgeleidheid uiteindelijk uitmondt in IS – en statistisch significant daaraan gerelateerd in ontvankelijkheid voor het antivaxersvirus. Op het moment dat dát virus zich eenmaal in het toch al deficiënte brein heeft genesteld, is er helaas niets meer aan te doen. Het enige dat dan nog rest, is de constatering dat sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden, voornamelijk maar niet uitsluitend in de directe omgeving van de patiënt. Enige vorm van palliatieve zorg is kortstondig mogelijk, maar daarna zijn de behandelmogelijkheden geheel uitgeput.

En, helaas, een vaccin tegen het antivaxersvirus is per definitie onbestaanbaar, want dat is een medisch oxymoron. En dat wordt dus níet vergoed.